Geschenkbierglazen in café Koekenbier 60er en 70er jaren

Geschenkbierglazen café Koekenbier

Café Koekenbier aan de Govert Flinckstraat
was vanaf begin 60^er een reuzenzaak! Elke dag in de avond stonden aan de toog stamgasten in zes rijen. Toen ik na café Mulder een jaar gefrequenteerd te hebben in 1965 de sprong naar Koekenbier waagde was een pint nog 50 cent, daarna bleef de prijs jarenlang op 60. Bedenk dat dit oude guldens zijn!
Het interieur was als van een slager, gelige siertegels maar met een lambrisering van een meter. Wie dit bedacht heeft weet ik niet maar er waren horecagelegenheden die er appetijtelijker uitzagen. Geen zorg, het pils was voortreffelijk en dat is de hoofdzaak. Men fluisterde dat in het achterlokaal het bier twee weken wilde rijpen...
De katholieke eigenaar was een welvarend man die ergens in Vinkeveen woonde maar in de zestiger nog boven de zaak, zijn zoon zat op het St.-Ignatiuscollege. Soms liet deze zich wel zien maar zijn vader hield daar niet van. Ouderwetse en degelijke gestrengheid: men moet rechtop blijven staan (niet hangen als op een elleboog bijv.), op zijn woorden passen en vooral achten een glas niet te breken. Dat zou gemakkelijk kunnen aangezien de toog van siersteentjes was. Later zal men ontdekken dat het goudgele vocht zo diep in het cement trok dat er een broeihaard van bacteriën is ontstaan. Ook de wasbak mocht niet meer van geel koper zijn. Mocht een stelletje wat dicht aanschuiven en kusjes  uitwisselen dat vermaande de eigenaar toch maar vooral een portie leverworst te bestellen...
De toilet was armzalig klein, de pot was op slot. Als je op luide toon de sleutel moest vragen keek ieder op. Een meisje vroeg eens om een rol closet waarop de rol hoog boven het hoofd werd aangereikt. Niet zo fijn.
Maar alles draait om de pints, een goddelijke tijd! Meestal dronk ik er drie en daarvoor stond je bekend. Bij mij bijzonder aangezien ik op de Honda bromfiets een zeiljack aantrok dat bij de minste regendrupjes eruit zag alsof het hoosde. Men was ontzet als ik zo nat binnenkwam. Ik werd dan ook gekrijtstreept als Plastic.
Er lag steevast een Volkskrant in de hoek. Daarin las ik een groot gedeelte van de gepubliceerde encycliek Humanæ Vitæ (juli 1968). Zelf hield ik mij niet aan deze ouderwetse richtlijnen, alhoewel ik ook de mateloze gestrengheid door de paters Jezuïeten heb ondervonden, maar koos voor de vrijheid van/in de toenmalige existentialistische bevrijdingstijd. 

 

 

Gerard Koekenbier aan het werk

 

Er waren drie vaste kelners
De eerste was slaafs trouw aan zijn baas en werkte altijd perfect. Je moest hem zeker niet tegenspreken. Hij hertrouwde een volksvrouwtje uit De Cuyp. Hij woonde in Hoofddorp en reed VW. De tweede (L.W.) was wat losser en heeft in later jaren een scherpe draai gemaakt: ging werken bij Fred Looyen. Dat is hem duur te staan gekomen om zijn grote snor door eentje als Ko Gras mooi te worden bespot. Na de opheffing van deze zaak ging de man dalven.
De laatste kelner werd alcoholist en zag ik stomtoevallig eens in een TV-programma over dit maatschappelijk probleem.
De zaak had tevens een slijtvergunning. In flesjes van diverse maten kon je genever of vieux mee naar huis nemen. In de avond werd heel wat verkocht! Ze werden gevuld d.m.v. een koperen trechtertje dat ooit helaas ontvreemd is.
De sherry werd absurderwijs geschonken in een borrelglaasje. Wijn werd zelden verkocht. Bij Oosterling gaat wel heel wat meer over de toonbank!
Als snacks waren er een portie kaas en een portie leverworst. Vaak nam ik als afzakkertje een glaasje gekruid tomatensap.
Een vrouw zakte door de gammele stoel. De heer Koekenbier zweeg, niet zo galant.
Muziek was er gelukkig niet, de radio, op een amateuristisch gemonteerd plankje, stond wel eens op het nieuws.
Publiek van voornamelijk jongeren. Een hoofdleraar guitar Amsterdams conservatorium was ouder en rookte ook constant de Oude Van Nelle. Ik zag hem eind 70^er nog strompelen in Buitenveldert maar hij was goed ziek. Musici van het Nederlands Blazers Ensemble met een schitterende vriendin. Edward en Anton, Louis en Rudy. Een heesstemmige en antisemitische zeeman die ging emigreren. Deze was het die beweerde dat de rampen met 200.000-olietonners te wijten zijn aan incompetentie. Als ook Sjors van Mulder voor de afwisseling.

Tegen het eind van het jaar kregen de vaste gasten een geschenkje. Dat waren de hier gepubliceerde bierglazen (geen pints!) in schier verschillende grootte en een kammetje in lederen schede. Ik heb ze zorgvuldig bewaard (zie onder).

Met Edward Pelsma 
ben ik veel opgetrokken. Een aimabel man. We gingen ook per bromfiets naar een café aan de Maasstraat (Gouwe Gheijt?). Ook zag ik de toenmalige woning van zijn moeder niet veraf. Abondance d'objects.
Hij is bevriend met Louis zum Vörde sive Vörding (St-Ignatiuscollege, 1962) die niet zo contact met mij wilde hebben. Hésitation peut-être.
De welbespraakte student jura vaak gesproken. Met hem dronk ik ik de pauze van de AG 1824 een sherry in de bodega aan het Leidseplein.
Ook sprak ik veel de vlakbij woonachtige (licht schizofrene) Paul Vogel.
Eenmaal de vermaarde fotograaf Philip Mechanicus (*1936) die juist daarvoor werd getoond in een film op de NCRV.
Toeval een werknemer van Bull gesproken die mij verklaarde dat er (~1965) noodzakelijke personeelsmutaties doorgevoerd waren.
Twee of drie potige jongemannen die ongewassen handen hadden van hun werk in de garage. Zo kregen de bierglazen olie-vingers want in de roodkoperen spoelbak was geen oplosmiddel.
Eenmaal zag ik mijn vader aan de toog maar verder geen contact.
Met vrouwen heb ik nimmer contact gehad aangezien dezen zelden of nooit alleen kwamen.
Alleen met Liesbeth Qack dronk ik daar wel een pilsje, ze had een mannenpantalon aan.
Ten slotte een wat seniele man die voortdurend "Ajax" knorde. Voornoemde student jura zei humoristisch dat het wel je noodlot is vlak naast een café te wonen...

Gerardus Petrus Koekenbier  

geboren te Abcoude op 18 december 1921 

overleden te Amsterdam op 21 maart 1993 (71)

 

Geschenkbierglazen café Koekenbier

Geschenkbierglazen café Koekenbier

Geschenkbierglazen café Koekenbier

Andere Amsterdams vermaarde zaken met pints waren aanvankelijk Mulder, Het Sterretje en Hesp. Geleidelijk zullen deze glazen verdwijnen om bedrijfseconomische reden.

Nieuwjaarsgeschenkjes:

Kaartspel, nog als nieuw (medio 60^er). Er zit een harte zes teveel in!

Nauwelijks leesbaar na 50 jaar slijtage: kamfoedraal (medio 60^er)

Fun Lover's Guide to Surprising Amsterdam
By Tom Vincent
In co-op with KLM
©1969

70.    KOEKENBIER

51 le Van der Helststraat                         Sun.-Fri.:  9-1   A.M.

Tel.: 722568                                                       Sat.:  9-2   A.M.

Near Albert Cuypstraat open market behind Heineken’s Brewery.

Two fascinating rumors give Koekenbier (Cake and Ale) Tavern special allure. First, it is said that when nearby Heineken’s Brewery stops running tours, Koekenbier’s customers double almost immediately. The other is that Koekenbier’s original owner found a way to put a secret tap into Heineken’s tanks and they still get their beer via this “free” method.

Fiction or fact, both stories must be due to the economy-size beer served in this architecturally non­descript drinking place. Outside of the beer given away at the two major breweries, this is Amsterdam’s biggest value in suds and a beer drinker’s dream come true. Koekenbier holds the undisputed title of the biggest glass of beer in town. This value alone makes it worth your while.

A traditional “working-man’s-pub-on-the-corner”, emphasis is on quantity of consumption. Furnished in a style vaguely reminiscent of the Utica, New York rail­road station, cream-and-red square tile floors, gray-and-cream walls and dirty yellow ceiling almost convince you there will be a train announced any minute.

There are two working gin pumps on the multi­colored tile bar. We still haven’t figured out why they need two. Most customers are so busy emptying beer glasses there is seldom a run on the genever. Maybe the management believes in being well prepared.

Koekenbier is in a special pub category. Along with Korpershoek, Reynders and a few others, this is one of the pubs where it is a real honor to be em­ployed. The bartenders and waiters are proud profes­sionals and won’t take a drink while on the job; a very good idea. The crowd is so thirsty they wouldn’t have time to drink anyway, and putting down a beer this size during the workday could slow you down considerably.

There is formal entertainment of sorts watching the customers watch TV. You can also get snacks of wurst ($.20) and mussels ($.25). The real reason for coming is the beer and the people who drink it. If you like a “set ’em up and knock ’em down”, hard-drinking beer joint, this is for you.

Specialties: The biggest glass of beer in Amsterdam. You get a pint and a quarter—20 ounces—for less than $.25. No wonder the place is always crowded.

If you want your beer full to the brim with no head, don’t forget to ask for an “English beer”. Other­wise you’ll get a two-inch collar. Devoted beer-drinking visitors to Amsterdam have been known to spend days in this vicinity.

Later Essay van 15-11-2013 

8-6-2020 FLG p 158-9 toegevoegd
Toevoeging: laatste alinea, februari 2019, twee nieuwjaarsgeschenken 5-1-2020

Eerder essay van 17-1-2010