Testament Ongekend met levende verhalen

Een groep zestigplussers vertelt, ieder op zijn manier, fragmenten uit hun leven. Er is een soort show met decor, licht en muziek van gemaakt teneinde de bezoekers te blijven boeien.
Ik kan niet anders zeggen dat het een geslaagd anderhalf uurtje is geweest want van de meesten heb ik nu nog kennis en herinnering. Er werd na afloop van elke voordracht een verzoek gedaan op een aantal vragen reactie te geven d.m.v. een uitgereikt schildje. Zo kon de leidster van het geheel een idee krijgen van de acceptatie of compassie der bezoekers.

De uitvoering werd gegeven in Het Huis van de Wijk De Boomspijker aan de Rechtboomssloot. Gelukkig was er een slakkenlift naar de derde verdieping.


Ida van der Lee is de organisatrice die een inleidend woord verrichtte welk ik bepaald schitterend Nederlands vond. Zij is qua voordracht en mimiek ook erg fijn om te zien. Ook na afloop van 'n acteur zei deze voorzitster adequate dingen maar zij heeft dan ook de schriftelijke tekst van de voordrachten onder ogen gehad.

Ida van der Lee's inleiding

De intimiteiten van de sprekers is soms verwonderlijk als ook verbijsterend, hun jeugd, hun gezin en vooral de allicht stuitende relatie met een der ouders. Een kind kan zich als ongewenst hebben gevoeld en blijft een groot stuk leven behept met een onverwerkt verleden. Noem het trauma maar dan denk je prompt aan therapie... Hoeveel erger kan een oorlogsherinnering niet zijn!
En warempel, de oorlog kwam ook ter sprake! Arbeitseinsatz, bombardementen boven het Duitse Rijk. Maar vooral de ouders, hun koeioneren, hun psychologische treiterij, zelfs het afpakken van een vriendin door de eigen vader. Een vrouw herwon haar vrijheid en zong (zeer muzikalerwijs!) 'n doordacht lied. Parijs was voor haar de bevrijding als 'n 25-8-1944. Een geboortige Turkse had angst voor haar man en verstopte zich in de kast. Toch is zij maar liefst dertig jaar gehuwd geweest (want scheiding door een vrouw ligt niet zo in hun cultuur, denk ik).

 

Dan een perfecte intimiteit met maar een paar woorden achter een doek. Verrassend goed bedacht.




Het schreeuwen en commanderen tegen het angstige kind. Plastisch voorgesteld door bewegende uitlatingen om iemand heen. Dat was wel even schrikken want de keelgeluiden klonken levensecht. Ik weet dat zij die worden opgesloten een slaafs gedrag gaan vertonen, er is geen enkele persoonlijkheid ontwikkeld. Maar ook kan een kind een onverschilligheid ontwikkelen ten behoeve van zijn eigen bescherming. Er zijn er die nog denken aan een commanderende leraar, aan een chicaneuse militaire officier of aan een vitterige bedrijfschef. Boze buren kunnen je woongenot vergallen. En dan niet te vergeten de macht van de ambtenaar.




Cor Bakker had de meest poëtische expressie, helaas wat te zachte stem, in zijn presentatie met ook hier zijn onverschillige vader. Cor trok zich terug in zijn droomwereld en ontsnapje met Elsje.

 

Het deed me denken aan mijn eigen vader die nauwelijks interesse toonde in mijn middelbare schoolstudie aan het Ignatius maar wel in een café zich trots toonde dat ik de beste van de klas was! O ja, heel veel katholieke achtergrond. Mijn ex-vriendin Irene Hagemans zei me eens over de (o) zo vrome huisgezinnen in Nijmegen dat er heel wat achter de muren zich afspeelt. Wat dan? "Breek me de bek niet open", was het resolute antwoord. Zelf werd ze gehumilieerd door haar moeder. Wat kunnen ouders hun kroost toch maken of breken, het laatste wel het meest. Het is onkunde of moedwil. Zijn kinderen überhaupt wel gewenst? Vele kinderen moeten 'n afgemeten portie eten. Dus hebben ze vrijwel altijd honger. Een vlucht uit het ouderlijk huis d.m.v. een gevonden liefde komt vaak voor. Maar dan komt de kater dat deze toch niet de ware is. Ik weet nog wie mij dit bekende. Elk mens heeft een stuk verleden. Wie heeft wel goed nagedacht of hij dit niet goed verwerkt heeft? Zouden velen niet 'n verleden negeren of willen vergeten? Maar mij is van Kant bekend dat je niet kan willen vergeten. Denk aan dat van Joden. Een zo 'n man lang geleden in café De Koningshut vertelde mij 's nachts zo geweldig te bedtrappen en te slaan. Het doemt toch op, op onverwachte momenten, en zet je voor het blok. Je moet schuimbekkend de strijd aangaan, vechten en je verdedigen tot je boven komt en er een nieuw licht opdoemt voor je bevrijding. Dan kan je zingen en de ramen wijd openzetten. Die kracht moet je vinden wil je overleven om de tweede helft van je leven 'n  tevredenheid of beter geluksgevoel geven dat je het waard bent in deze wereld te staan.

Door te vertellen wordt dit eigenlijk al je eigen therapie!

Er traden op:
Cor Bakker
Thérèse Bosman
Ans Brugman
Elly Overman
Sylvia van Steenis
Hatice Tumer
Mayke Vullings

met diverse technische medewerkers op de achtergrond.

Aan de 'n uur durende tafelgesprekken heb ik niet meegedaan.

Resterende foto's:

Cor Bakker achter de geluidsinstallatie

 

De gehele cast, 28-12-2017. Toegevoegd 29-12-2017 Foto©Elsje

Mailto Jos Heitmann